Styl alpejski w himalaizmie
Styl alpejski to taktyka wykorzystywana przy zdobywaniu wysokich gór, szczególnie tych o wysokości od 5000 do 8000 metrów, które zazwyczaj wymagają więcej niż jednego dnia na zdobycie i zejście. Nazwa tego stylu wywodzi się od sposobu wspinania się w Alpach, gdzie atak szczytowy odbywa się w ciągu jednej doby. Taki sposób umożliwia ograniczenie ilości dźwiganego sprzętu, co przyspiesza wspinaczkę.
W odróżnieniu od stylu wyprawowego, nazywanego stylem oblężniczym, w stylu alpejskim małe zespoły wspinaczkowe (zwykle 2–4 osoby) wspinają się z bazy aż na szczyt, nosząc ze sobą cały niezbędny sprzęt wspinaczkowy i biwakowy. Oznacza to codzienne przenoszenie biwaku w nowe miejsce.
Zalety i wady stylu alpejskiego
Przyjęcie stylu alpejskiego w przypadku najwyższych gór zwiększa prędkość wspinaczki oraz wartość sportową osiągnięcia. Jednakże wiąże się to z pewnymi ryzykami:
- Ograniczenie wagi plecaków sprawia, że wspinacze są bardziej narażeni na złe warunki pogodowe.
- Wysiłek związany z noszeniem ciężkiego ekwipunku zwiększa ryzyko wyczerpania organizmu.
- Wysokie ryzyko wystąpienia choroby wysokościowej.
Styl alpejski wyklucza także użycie poręczówek, wspomaganie tlenem z butli oraz wykorzystanie przenośnych komór hiperbarycznych, co dodatkowo zwiększa poziom trudności i ryzyka.
Podsumowanie
Styl alpejski jest efektywną techniką wspinaczkową w himalaizmie, która, mimo swoich zalet, wiąże się z wieloma niebezpieczeństwami. Wymaga doskonałej kondycji fizycznej, umiejętności oceny warunków pogodowych oraz zdolności do podejmowania szybkich decyzji w trudnych sytuacjach.
