Studencki Komitet Solidarności (SKS)
Studencki Komitet Solidarności (SKS) był opozycyjną grupą studencką działającą w Krakowie w latach 70. XX wieku. To pierwszy z sześciu SKS-ów, które powstały w Polsce.
Geneza
Powstanie SKS miało swoje korzenie w tragedii związanej ze śmiercią Stanisława Pyjasa, studenta Uniwersytetu Jagiellońskiego, którego ciało znaleziono 7 maja 1977 roku. Po mszy pogrzebowej, 15 maja 1977 roku, grupa przyjaciół zorganizowała manifestację, podczas której ogłoszono deklarację założycielską komitetu. Dokument podpisało dziewięcioro studentów z UJ oraz jeden z Akademii Sztuk Pięknych. Wkrótce po tym, deklarację poparło około dwóch tysięcy studentów.
Działalność
SKS prowadził otwartą działalność, publikując nazwiska swoich rzeczników. Do jego głównych działań należały:
- Prowadzenie biblioteki wydawnictw podziemnych.
- Organizacja protestów przeciwko zakazowi wypożyczania wydawnictw emigracyjnych w Bibliotece UJ.
- Udział w druku wydawnictw podziemnych.
- Wydawanie własnych pism, takich jak Indeks i Sygnał.
- Wsparcie niezależnych inicjatyw edukacyjnych.
- Inspiracja do powstania Studenckich Komitetów Solidarności w innych miastach.
W 1980 roku członkowie SKS włączyli się w tworzenie struktur NSZZ „Solidarność” oraz Niezależnego Zrzeszenia Studentów, co doprowadziło do rozwiązania SKS.
Ludzie SKS
W skład SKS wchodzili rzecznicy, którymi mogli być tylko studenci. Oto niektórzy z nich:
- 1977/1978: Joanna Barczyk, Liliana Batko, Bogusław Bek, Bronisław Wildstein.
- 1978/1979: Bogusław Bek, Anna Krajewska, Elżbieta Krawczyk, Bronisław Wildstein.
- 1979/1980: Waldemar Bratuszewski, Anna Krajewska, Ewa Kulik, Andrzej Mietkowski.
Wśród innych członków i współpracowników SKS znajdowali się m.in. Iwona Galińska, Bogdan Klich oraz Tomasz Schoen.
