Strzępnica zającowata
Strzępnica zającowata (Polyxenus lagurus) to gatunek dwuparców z rodziny strzępnicowatych, osiągający długość 2–4 mm. Charakteryzuje się jasnobursztynowym oskórkiem pokrytym ciemnobrązowymi szczecinkami. Żywi się glonami i porostami, preferując umiarkowanie wilgotne i suche siedliska. Jest aktywny w ciągu dnia, a w porannych godzinach absorbuje wilgoć z otoczenia. W północnej Europie występuje partenogeneza geograficzna, gdzie populacje rozmnażające się dzieworodnie dominują.
Opis
Osobniki dorosłe mają długość od 2 do 4 mm i szerokość od 0,5 do 1 mm. Ciało pokrywa warstwa oskórka, który nie jest wysycony solami wapnia. Na głowie i tergitach występują dwa poprzeczne pasy szczecinek, a na końcu telsonu znajdują się długie szczoteczki, które pełnią funkcję obronną. Otwory płciowe samców i samic znajdują się za drugą parą odnóży, przy czym samce mają nieco dłuższe struktury płciowe.
Biologia i ekologia
Strzępnica zającowata nie przeprowadza kopulacji – samce tworzą sieci, na których pozostawiają spermatofory. Samice odbierają je z sieci. Jaja są składane w sznurki i zabezpieczane przez samice włoskami z telsonu, co zapewnia im wentylację. Gatunek preferuje umiarkowanie wilgotne lub suche środowiska, często występuje pod martwymi drzewami, kamieniami oraz wśród porostów. Aktywność odbywa się w ciągu dnia, a głównym pożywieniem są glony i porosty.
Strzępnica zającowata wykazuje adaptacje do środowiska, w tym zdolność do redukcji utraty wody oraz absorpcji wilgoci z powietrza. W warunkach suchych utrata wody wynosi mniej niż 1% masy na godzinę, a przy wysokiej wilgotności osiąga 0,28% masy. Faza absorpcji wilgoci ma miejsce rano, z efektywnością do 3% przyrostu masy wody na godzinę.
Rozprzestrzenienie
Gatunek kosmopolityczny, występujący w większości Europy, Azji, Ameryki i Afryki. W Europie jest najpospolitszym przedstawicielem rzędu strzępnic, a w Polsce jedynym.
