Strategic Arms Limitation Treaty (SALT I)
Strategic Arms Limitation Treaty (SALT I) to pierwszy układ o ograniczeniu zbrojeń strategicznych, podpisany 26 maja 1972 roku w Moskwie podczas wizyty prezydenta USA Richarda Nixona. Negocjacje prowadzone były w latach 1969–1972 i miały na celu zmniejszenie napięć w czasie zimnej wojny.
Postanowienia układu
Układ SALT I skupił się głównie na redukcji systemów obrony przeciwrakietowej, ograniczając liczbę wyrzutni rakietowych do stu i stacji radiolokacyjnych do sześciu. Dokument wszedł w życie 3 października 1972 roku, stając się ważnym krokiem w relacjach amerykańsko-radzieckich.
Wpływ i konsekwencje
Pomimo przełomu, SALT I był postrzegany jako porażka USA, gdyż naruszył równowagę strategiczną na korzyść ZSRR. Późniejszy marszałek Nikołaj Ogarkow przekonywał, że radziecki pocisk UR-100 (SS-11) jest bronią defensywną, co umożliwiło ZSRR obejście postanowień traktatu.
Geneza dialogu amerykańsko-radzieckiego
Rozmowy między USA a ZSRR skupiały się na problemach wojskowych, z uwagi na rosnące koszty wyścigu zbrojeń jądrowych. Obie strony zdawały sobie sprawę z ryzyka oraz braku racjonalności w dalszym gromadzeniu arsenałów jądrowych. Choć nie było możliwości kontrolowania zapasów broni jądrowej, istniała możliwość monitorowania systemów ich przenoszenia.
Podsumowanie
SALT I był kluczowym wydarzeniem w historii zimnej wojny, mającym na celu ograniczenie wyścigu zbrojeń i zmniejszenie ryzyka konfliktu jądrowego. Mimo że przyniósł pewne korzyści, jego długofalowe skutki okazały się problematyczne dla USA.
