Stonka ziemniaczana
Leptinotarsa decemlineata to chrząszcz z rodziny stonkowatych, który jest poważnym szkodnikiem upraw ziemniaków. Gatunek ten pochodzi z Kolorado w USA i został zawleczony do Europy na przełomie XIX i XX wieku.
Opis
Stonka ziemniaczana ma owalne ciało, z żółtym przedpleczem i charakterystycznym rysunkiem czarnych plam. Pokrywy skrzydeł są kremowe z dziesięcioma czarnymi paskami. Czułki są masywne i średniej długości, a oczy złożone znajdują się po bokach głowy.
Pokarm
Owady żywią się liśćmi, kwiatami i łodygami ziemniaków, co prowadzi do znacznych szkód w uprawach.
Rozmnażanie
Stonka rozmnaża się kilka dni po opuszczeniu zimowisk. Samice składają jaja w dużych grupach na spodzie liści, co chroni je przed niekorzystnymi warunkami. Larwy żerują na liściach, całkowicie je zjadając.
Występowanie
Stonka ziemniaczana występuje w Ameryce Północnej, Środkowej, Europie i Azji. Jej przypadkowe przybycie do Europy miało miejsce na statkach przewożących żywność.
Plaga stonki w PRL
W Polsce stonka ziemniaczana początkowo występowała sporadycznie, lecz w latach 50. zaczęła stanowić poważny problem. Władze PRL podjęły działania w celu zwalczania tego szkodnika, wprowadzając m.in. rozporządzenia dotyczące ochrony upraw. Stonka była także wykorzystywana w propagandzie politycznej, przedstawiając ją jako narzędzie dywersji wrogów socjalizmu.
Podsumowanie
- Stonka ziemniaczana to poważny szkodnik upraw ziemniaków.
- Owady żywią się liśćmi, kwiatami i łodygami ziemniaków.
- Rozmnażają się na spodzie liści, gdzie składają jaja.
- W Polsce stonka stała się problemem w latach 50., co zainicjowało działania rządowe i propagandowe.
