Sterniczka zwyczajna (Oxyura leucocephala)
Sterniczka zwyczajna, znana także jako sterniczka białogłowa, to średniej wielkości ptak z rodziny kaczkowatych, występujący sporadycznie od południowo-zachodniej Europy po północno-zachodnią Afrykę, Azję Środkową, Chiny i Mongolię. Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem, co potwierdza jego status w Czerwonej Księdze IUCN (EN).
Systematyka
Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1769 roku przez Giovanni Antonio Scopoli jako Anas leucocephala. Obecnie należy do rodzaju Oxyura i nie wyróżnia się podgatunków.
Morfologia
- Rozmiary: Długość ciała 43–48 cm, rozpiętość skrzydeł 62–70 cm; masa: samice 510–900 g, samce 553–865 g.
- Cechy gatunku: Charakteryzuje się długim, zadartym ogonem i dużą głową. Samiec ma białą głowę z czarną plamą, rdzawobrązową pierś, brązowe skrzydła oraz błękitny dziób. Samica jest nieco jaśniejsza i ma brązową głowę.
Zasięg występowania
Sterniczka zamieszkuje zachodnią część basenu Morza Śródziemnego, południowo-wschodnią Europę oraz centralną Azję. Populacja śródziemnomorska jest osiadła, natomiast inne ptaki zimują w okolicach Morza Kaspijskiego i na Bliskim Wschodzie. W Polsce obserwowana sporadycznie.
Tryb życia
- Biotop: Preferuje płytkie, zarośnięte jeziora i oczka wodne.
- Gniazdo: Samica buduje pływającą platformę z trzcin w pobliżu wody.
- Jaja: Składa od 6 do 13 dużych jaj w maju i czerwcu. Jaja wysiadywane są przez 23-26 dni.
- Pożywienie: Rośliny wodne, młode pędy, nasiona oraz drobne zwierzęta.
Status i ochrona
Gatunek od 2000 roku klasyfikowany jest jako zagrożony wyginięciem. Populacja szacowana jest na 5300–8700 dorosłych osobników, a jej liczebność wykazuje tendencję spadkową. Główne zagrożenia to wysychanie miejsc lęgowych oraz polowania. W Polsce sterniczka objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
