Stefan Orliński
Data urodzenia: 9 listopada 1907, Huta Nowa
Data śmierci: 22 września 1966, Warszawa
Życiorys
Stefan Orliński był generałem brygady Wojska Polskiego, z którym był związany od 1930 roku. Służbę wojskową rozpoczął w 14 pułku piechoty we Włocławku, a następnie przeszedł przez różne etapy kariery wojskowej, w tym ukończenie Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy w 1938 roku, gdzie uzyskał stopień podporucznika.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, walcząc na Kielecczyźnie, został ranny, co skutkowało amputacją prawej ręki. Po wojnie, w 1945 roku, powrócił do Polski i wznowił służbę wojskową. Od 1945 do 1948 roku dowodził batalionem szkolnym w Oficerskiej Szkole Samochodowej w Pile, a później piastował różne stanowiska w Wojsku Polskim, zdobywając kolejne awanse, w tym na pułkownika w 1952 roku.
W latach 1954–1955 studiował w Akademii Sztabu Generalnego. Po ukończeniu studiów pełnił różne funkcje, w tym komendanta garnizonu Warszawy oraz przewodniczącego Międzynarodowej Komisji Kontroli w Korei. Ostatnie lata kariery spędził jako inspektor ds. organizacji paramilitarnych.
Orliński był członkiem PZPR oraz radnym miasta stołecznego Warszawy. W 1958 roku objął stanowisko prezesa Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych PRL. Zmarł w 1966 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Bibliografia
- Marian Krwawicz, Stefan Orliński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIV, 1979
- „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1966
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. III:M-S, Toruń 2010
