Stefan Tadeusz Aleksander Bratkowski
Stefan Bratkowski (22 listopada 1934 – 18 kwietnia 2021) był polskim prawnikiem, dziennikarzem, publicystą i pisarzem. Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w latach 1980–1990 oraz prezesa Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” w latach 1991–1992. Był także przewodniczącym Rady Programowej Stowarzyszenia Pracowników Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.
Rodzina i młodość
Bratkowski pochodził z Wrocławia, był synem urzędnika konsularnego. Po II wojnie światowej osiedlił się w Warszawie, gdzie wychowywał się w domu dziecka. Był bratem polityka Andrzeja Bratkowskiego i ojcem Katarzyny Bratkowskiej.
Działalność zawodowa
Okres PRL
W 1949 roku Bratkowski wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej. W 1954 roku zorganizował Klan Płonącego Pomidora oraz Uniwersytecki Klub Dyskusyjny. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim i pracował jako nauczyciel. Od 1956 roku był redaktorem „Po Prostu” oraz autorem kilku książek reporterskich.
Podczas lat 70. był redaktorem „Życia i Nowoczesności” oraz kierownikiem Pracowni Prognoz Rozwoju Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Informatyki. Brał udział w tworzeniu programów telewizyjnych oraz publikował prace dotyczące historii wojskowości.
Przemiany polityczne i III RP
W 1988 roku Bratkowski dołączył do Komitetu Obywatelskiego i uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu. Po 1989 roku znów został prezesem SDP. Współorganizował „Gazetę Wyborczą” i był felietonistą w wielu publikacjach, w tym „Rzeczpospolitej”. W 1991 roku założył Fundację Centrum Prasowe dla Krajów Europy Środkowo-Wschodniej.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011)
- Nagroda im. Adolfa Bocheńskiego (1980)
- Nagroda Kisiela (1990)
- Super Wiktor (2015)
- Tytuł honorowego obywatela Krzeszowic (2016)
Publikacje
Bratkowski był autorem wielu książek, w tym:
- Księga wróżb prawdziwych (1968)
- Gra o jutro (1970)
- Najkrótsza historia Polski (1998)
- Kim chcą być Polacy (2007)
Podsumowanie
Stefan Bratkowski pozostawił po sobie znaczący dorobek w dziedzinie prawa, dziennikarstwa i publicystyki. Jego wkład w rozwój niezależnych mediów oraz działalność społeczna czynią go ważną postacią w historii Polski.
