Stanisław Vincenz
Stanisław Vincenz (ur. 30 listopada 1888, zm. 28 stycznia 1971) był polskim prozaikiem i eseistą, znanym z zainteresowania Huculszczyzną oraz myślą i sztuką starożytnej Grecji.
Życiorys
Vincenz pochodził z rodziny o bogatych tradycjach intelektualnych. Spędził dzieciństwo w Słobodzie Rungurskiej, gdzie poznał kulturę Hucułów. Uczył się w C. K. Wyższym Gimnazjum w Kołomyi, a później w Stryju, gdzie nawiązał znajomość z innymi pisarzami. Studiował prawo oraz filozofię na Uniwersytecie Lwowskim i w Wiedniu, gdzie uzyskał doktorat.
W czasie I wojny światowej służył na froncie, a po wojnie był wykładowcą w Modlinie i aktywnie angażował się w działalność polityczną. Po 1930 roku skupił się na pisaniu powieści „Na wysokiej połoninie”, która ukazała się w 1936 roku jako pierwsza część trylogii.
W 1939 roku Vincenz został aresztowany przez NKWD, ale udało mu się uciec na Węgry, gdzie stał się autorytetem wśród polskiego uchodźstwa. Po wojnie osiedlił się we Francji, gdzie współpracował z paryską „Kulturą”.
W 1964 roku przeniósł się do Lozanny, gdzie zmarł. Po jego śmierci prochy Vincenza oraz jego żony Ireny zostały przewiezione do Polski i złożone na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Twórczość
Vincenz jest autorem wielu dzieł, w tym:
- Na wysokiej połoninie (cz. 1: Prawda starowieku, 1938; cz. 2: Nowe czasy, 1970; cz. 3: Barwinkowy wianek, 1979)
- O książkach i czytaniu (1942)
- Po stronie pamięci (1965)
- Dialogi z Sowietami (1966)
- Tematy żydowskie (1977)
- Powojenne perypetie Sokratesa (1985)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
- Złoty Wawrzyn Akademicki (1938)
Wybór prac o Stanisławie Vincenzie
- Renata Makarska: Der Raum und seine Texte, 2010
- Michał Kaczmarek: Proza pamięci, 2009
- Mirosława Ołdakowska-Kuflowa: Stanisław Vincenz. Pisarz, humanista, orędownik zbliżenia narodów, 2006
Linki zewnętrzne
Więcej informacji o Stanisławie Vincenzie można znaleźć w Wirtualnej Bibliotece Literatury Polskiej oraz na stronach poświęconych jego twórczości.
