„`html
Stanisław Pigoń
Stanisław Pigoń (27 września 1885, Kombornia – 18 grudnia 1968, Kraków) był polskim historykiem literatury, edytorem oraz pedagogiem. W latach 1926–1928 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Życiorys
Pigoń pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. Po ukończeniu gimnazjum w 1906 roku rozpoczął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, a później w Wojsku Polskim, biorąc udział w wojnie polsko-ukraińskiej oraz polsko-radzieckiej.
Po wojnie został zweryfikowany w stopniu kapitana. W 1939 roku, podczas okupacji, został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i uwięziony w obozie Sachsenhausen. Po powrocie do Krakowa w 1940 roku podjął tajne nauczanie oraz działalność konspiracyjną. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności.
Pigoń badał literaturę, koncentrując się na romantyzmie i modernizmie, szczególnie na twórczości Adama Mickiewicza. W swoich publikacjach zwracał uwagę na rolę literatury w kształtowaniu polskiej świadomości narodowej oraz zajmował się kulturą polskiej wsi.
Po jego śmierci, księgozbiór liczący 9351 woluminów został przekazany Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, gdzie utworzono Pracownię Polonistyczną Pigonianum.
Wybrane publikacje
- 1911 – O „Księgach narodu i pielgrzymstwa polskiego” A. Mickiewicza
- 1922 – Z epoki Mickiewicza
- 1924 – Głosy sprzed wieku
- 1928 – Ze studiów nad tekstem „Pana Tadeusza”
- 1947 – Z Komborni w świat
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1956)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
- Gwiazda Przemyśla
Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda Państwowa I stopnia (1955)
- Honorowe obywatelstwo Jasła (1965)
Upamiętnienie
Jego imieniem nazwano jedną z auli Uniwersytetu Rzeszowskiego oraz część ulicy na Osiedlu Nowe Miasto w Rzeszowie, na 40. rocznicę jego śmierci.
Odniesienia w kulturze
W 2013 roku wydano książkę Pigoń, autorstwa Czesława Kłaka.
„`
