„`html
Stanisław Roch Okoniewski (16 sierpnia 1886 – 21 listopada 1966) był podpułkownikiem audytorem Wojska Polskiego oraz prezesem Najwyższej Izby Kontroli na Uchodźstwie w latach 1949–1966.
Życiorys
Okoniewski był członkiem Organizacji Bojowej PPS. W 1905 roku współorganizował strajk szkolny w Radomiu, a następnie zorganizował Komitet Wojskowo-Rewolucyjny w Lublinie. Po studiach na wydziale prawa w Kazaniu (1908-1913) i aplikacji adwokackiej, podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej i ukończył Wojskową Akademię Prawniczą w 1917.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego jako kapitan, pełniąc funkcje sędziego śledczego w Sądzie Wojskowym Okręgu Generalnego „Warszawa” oraz w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 roku został majorem, a w 1924 roku mianowany podpułkownikiem.
Od 1931 roku pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, gdzie był kolejno naczelnikiem Wydziału Personalnego oraz wiceprezesem. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na uchodźstwie, kontynuując pracę w NIK w Rumunii i później w Wielkiej Brytanii, gdzie w 1949 roku objął stanowisko prezesa NIK.
Ordery i odznaczenia
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (1962)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 1928, 1938)
Bibliografia
- Ryszard Szawłowski, Najwyższe organy kontroli państwa II Rzeczypospolitej, Warszawa 2004.
„`
