Stanisław Lanckoroński
Stanisław Lanckoroński herbu Zadora (1590 – przed 19 lutego 1657) był wybitnym polskim dowódcą wojskowym i politykiem. Pełnił wiele znaczących funkcji, w tym hetmana polnego koronnego w latach 1654-1657, wojewodę ruskiego (1651-1656) oraz wojewodę bracławskiego (1649-1651).
Wykształcenie i rodzina
Lanckoroński studiował na uniwersytetach w Lejdzie i Orleanie w 1635 roku. Był żonaty z Aleksandrą Leńkówna, miał ośmioro dzieci, w tym synów Zbigniewa, Jana, Hieronima oraz Przecława, a także córki Joannę i Barbarę.
Kariera polityczna i wojskowa
Lanckoroński był posłem na wiele sejmów, w tym nadzwyczajnych w latach 1637, 1641, 1642 i 1643. W młodości służył w wojsku pod dowództwem Stanisława Koniecpolskiego, uczestnicząc w walkach przeciwko Tatarom i Szwedom.
- Obronił Kamieniec Podolski podczas powstania Chmielnickiego.
- W 1649 roku był regimentarzem koronnym i kasztelanem kamienieckim.
- Brał udział w bitwie pod Beresteczkiem (1651) oraz wyprawie żwanieckiej (1653).
- W 1655 roku stoczył bitwę pod Ochmatowem, a także odniósł zwycięstwo pod Piątkiem.
- W grudniu 1655 roku zawiązał konfederację tyszowiecką przeciwko Szwedom.
Ostatnie lata i śmierć
W 1656 roku uczestniczył w bitwie pod Warszawą, a w styczniu 1657 roku brał udział w bitwie pod Chojnicami. Po wycofaniu się wojsk polskich powrócił na Ruś, gdzie zmarł przed 17 lutego 1657 roku. Został pochowany we Lwowie.
Podsumowanie
Stanisław Lanckoroński był kluczową postacią w historii Polski XVII wieku, znaną zarówno z działań wojskowych, jak i politycznych. Jego życie i kariera odzwierciedlają burzliwy okres w historii kraju, pełen zmagań z wrogami oraz wewnętrznych konfliktów.
