Stanisław Czernik
Stanisław Czernik (16 stycznia 1899 – 3 grudnia 1969) był polskim powieściopisarzem, folklorystą i poetą, reprezentującym nurt autentyzmu. Jego prace łączyły prawdę artystyczną z życiową.
Życiorys
Czernik pochodził z rodziny chłopskiej. Ukończył gimnazjum w Olkuszu oraz seminarium nauczycielskie w Jędrzejowie. W latach 1920–1923 studiował ekonomię na Uniwersytecie Poznańskim. Po studiach pracował jako redaktor w „Głosie Gostyńskim” oraz jako nauczyciel w różnych miejscowościach, w tym w Ostrzeszowie, gdzie był dyrektorem Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum Humanistycznego w latach 1931–1932.
W latach 1935–1939 wydawał miesięcznik „Okolica Poetów”, który stał się centrum dla środowiska autentystów. Publikował również w różnych czasopismach literackich. Po wojnie zaangażował się w polskie szkolnictwo w Rumunii, Algierze, Włoszech oraz Anglii. W 1947 wrócił do Polski i pracował w Ministerstwie Kultury do 1951 roku, a następnie osiedlił się w Łodzi.
W 1955 otrzymał nagrodę miasta Łodzi za dorobek twórczy. Publikował w takich czasopismach jak „Twórczość” i „Odgłosy”, a także był współzałożycielem Wydawnictwa Łódzkiego. Co roku w Ostrzeszowie odbywa się konkurs poetycki jego imienia.
Wybrane utwory
Tomy poetyckie
- Poezje, 1931
- O polskim płocie, 1934
- Przyjaźń z ziemią, 1934
Powieści
- Gorycz, 1938
- Smolarnia nad Bobrową Strugą, 1948
- Wichura, 1958
- Ręka, 1963
Inne publikacje
- Humor i satyra ludu polskiego, 1956
- Klechdy ludu polskiego, 1957
- Polska epika ludowa, 1958
- Stare złoto. O polskiej pieśni ludowej, 1962