Stanisław Car
Stanisław Henryk Car (26 kwietnia 1882 – 18 czerwca 1938) był polskim prawnikiem, politykiem oraz ministrem sprawiedliwości. W latach 1930–1935 pełnił funkcję wicemarszałka Sejmu III kadencji, a następnie marszałka Sejmu IV kadencji (1935–1938). Działał również jako wolnomularz oraz szef Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa i Prezydenta RP w latach 1918–1923 i 1926.
Życiorys
Stanisław Car pochodził z rodziny inteligenckiej. Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1902 roku, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie w Odessie, gdzie uzyskał dyplom w 1907 roku. Pracował jako adwokat i sędzia pokoju, a także angażował się w działalność prawniczą podczas I wojny światowej.
W 1917 roku rozpoczął pracę w Departamencie Sprawiedliwości przy Tymczasowej Radzie Stanu, gdzie redagował pierwsze numery Dziennika Praw. Po przewrocie majowym w 1926 roku, dołączył do Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). W tym samym roku został mianowany na stanowisko szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, a następnie na wiceministra sprawiedliwości.
Jako minister sprawiedliwości (1928-1938), Car pracował nad unifikacją systemu sądownictwa oraz wprowadzeniem nowych procedur. Zmarł 18 czerwca 1938 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 2022 roku jego grób został odnowiony przez Fundację „Stare Powązki”.
Życie prywatne
Stanisław Car ożenił się z Zofią Zuzanną Bieńkowską 17 października 1903 roku. Był wolnomularzem i członkiem Wielkiej Loży Narodowej.
Odznaczenia
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (1935)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1927)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922)
- Krzyż Walecznych
Podsumowanie
Stanisław Car był istotną postacią w polskim systemie prawnym i politycznym okresu II Rzeczypospolitej, przyczyniając się do reform w zakresie sprawiedliwości oraz organizacji sądownictwa. Jego życie zawodowe i osobiste odzwierciedlało zaangażowanie w rozwój Polski w trudnych czasach historycznych.
