Stanisław Borczyk – Biografia
Stanisław Borczyk (25 listopada 1907 – 24 czerwca 1997) był polskim działaczem państwowym na emigracji. Urodził się w Sanoku, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Męskiego.
Wojskowa służba i II wojna światowa
Przed wybuchem II wojny światowej Borczyk był oficerem zawodowym. W czasie wojny obronnej 1939 roku dowodził kompanią ckm w 43 pułku piechoty. Po dostaniu się do niewoli, przebywał w Oflagu VII A w Murnau do 1945 roku. Po wojnie pozostał na emigracji i awansował do stopnia majora w 1946 roku.
Działalność polityczna
Na emigracji Borczyk angażował się w działalność Związku Rzemieślników i Robotników Polskich oraz Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Od 1962 roku był członkiem władz PPS, a w 1965 roku objął stanowisko wiceprezesa Centralnego Komitetu.
W latach 1970-1971 pełnił funkcję kierownika działu spraw emigracyjnych w Egzekutywie Zjednoczenia Narodowego. Po zjednoczeniu politycznym emigracji w 1972 roku, Borczyk został ministrem spraw emigracyjnych w rządzie Alfreda Urbańskiego (1972-1973). W kolejnych latach był ministrem bez teki (1976-1978) oraz ministrem skarbu (1978-1986) w rządach Kazimierza Sabbata i Edwarda Szczepanika.
Prezes Najwyższej Izby Kontroli
1 listopada 1989 roku Borczyk został prezesem Najwyższej Izby Kontroli na uchodźstwie, zastępując Franciszka Szystowskiego. Był ostatnim szefem tej instytucji na emigracji, zakończył swoją kadencję 8 grudnia 1991 roku, przeprowadzając likwidację izby.
Śmierć i pochówek
Stanisław Borczyk zmarł 24 czerwca 1997 roku w Londynie. Został pochowany na Gunnersbury Cemetery (Sq. J, gr. 317).
Bibliografia
- Andrzej Friszke, Życie polityczne emigracji, Warszawa 1999
- Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu. Tom 2, Kraków 2001
- Romuald Turkowski, Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1973-1991, Warszawa 2002
- Ryszard Szawłowski, Najwyższe państwowe organy kontroli II Rzeczypospolitej, Warszawa 2004
