Stanisław Barabasz
Stanisław Barabasz (1857-1949) był malarzem, architektem, pionierem polskiego narciarstwa, pedagogiem oraz myśliwym. Urodził się w Bochni i był młodszym bratem pianisty Wiktora Barabasza.
Życiorys
Barabasz ukończył Instytut Techniczny w Krakowie, a następnie studiował architekturę na Politechnice Wiedeńskiej oraz w Szkole Przemysłu Artystycznego w Wiedniu. W 1888 roku zaczął używać nart podczas polowań w Cieklinie koło Jasła, a jazdę na nartach ćwiczył na krakowskich Błoniach, wzorując swoje narty na norweskich „ski”. W 1894 roku przybył do Zakopanego, co zapoczątkowało rozwój narciarstwa w tym regionie. Jego znaczącą wyprawą była narciarska podróż do Czarnego Stawu Gąsienicowego w tym samym roku.
W 1901 roku Barabasz osiedlił się na stałe w Zakopanem, gdzie przez 21 lat kierował Państwową Szkołą Przemysłu Drzewnego, wprowadzając podhalańskie motywy zdobnicze w meblarstwie. W 1907 roku, wraz z Mieczysławem Karłowiczem i Mariuszem Zaruskim, założył Zakopiański Oddział Narciarzy Towarzystwa Tatrzańskiego, stając się jego pierwszym prezesem. W 1909 roku przyczynił się do powstania Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Zmarł 23 października 1949 roku i został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.
Główne prace
- Wspomnienia narciarza, Zakopane 1914
- Sztuka ludowa na Podhalu, Lwów 1928, 1930, 1932
- Z przeżyć myśliwskich, Lwów 1929
- Niedźwiedź w Tatrach, Kraków 1929
- Dwie wycieczki, artykuł w „Zakopane”
- Początki mojego narciarstwa
Bibliografia
- Legendy polskiego sportu, cz. 1: Białe szaleństwo, Aniela Tajner, fundacja „Gloria Victoribus”, 1991, str. 5–7.
Linki zewnętrzne
Publikacje S. Barabasza w zbiorach Biblioteki Narodowej można znaleźć pod tym linkiem: Polona.pl.
