SS Panna Wodna

SS Panna Wodna

SS Panna Wodna to polski statek pasażerski, który powstał z przekształcenia niemieckiego trałowca po II wojnie światowej. Jego historia jest związana z budową w stoczni Lindenau w Kłajpedzie, gdzie rozpoczęto budowę trałowca M 295 typu Minensuchboot 1940.

Historia

Budowa jednostki rozpoczęła się w 1944 roku, jednak w związku z postępami Armii Czerwonej, nieukończony kadłub został przeholowany do Gdyni, gdzie zatonął przy nabrzeżu firmy Paged. Wrak został przejęty przez Polskę po wojnie i podniesiony przed sierpniem 1946 roku.

W 1947 roku zaplanowano przebudowę kadłuba na statek pasażerski, która została zrealizowana w Stoczni Nr 1 w Gdańsku. Ukończono ją 1 czerwca 1948 roku, a statek trafił do Żeglugi Gdańskiej, która w 1949 roku została przejęta przez Żeglugę Przybrzeżną. SS Panna Wodna stał się największą jednostką polskiej żeglugi przybrzeżnej, znaną z dymiących kotłów parowych, które brudziły pasażerów na górnym pokładzie.

W zimie 1953/1954 roku statek pełnił rolę restauracji w Gdańsku. Po wycofaniu ze służby w 1965 roku, od 1967 roku był hulk-bazą płetwonurków w Jastarni, a od 1970 roku w Gdańsku. W grudniu 1970 roku wykorzystywano go jako koszary dla oddziałów ZOMO. SS Panna Wodna został pocięty na złom w 1980 roku w Gdańskiej Stoczni Remontowej.

Dane techniczne

• Typ: statek pasażerski
• Pojemność: 515 t BRT / 270 t NRT
• Wymiary:
  • Długość: 62,2 m
  • Szerokość: 8,5 m
  • Zanurzenie: 2,6 m
• Napęd: dwie maszyny parowe, moc 1600 KM, dwie śruby
• Prędkość: 12 węzłów
• Załoga: 28 osób
• Miejsca pasażerskie: 235 (rejsy pełnomorskie), 600 (rejsy wycieczkowe)