SS Great Eastern
SS Great Eastern, pierwotnie znany jako Leviathan, to statek parowy zaprojektowany przez Isambarda Kingdoma Brunela, zwodowany w 1858 roku. Był to największy parowiec swojego czasu, charakteryzujący się pojemnością 18 914 BRT oraz wymiarami: długość 211 metrów, szerokość 25 metrów i wysokość 18 metrów.
Historia
Statek posiadał podwójne stalowe poszycie oraz dwa pędniki: czterołopatkową śrubę napędową i dwa koła łopatkowe o średnicy 17 metrów. Mógł przewieźć do 4000 pasażerów w rejsie dookoła świata bez zatrzymywania się w portach. Problemy z eksploatacją rozpoczęły się już w dniu wodowania 3 listopada 1857 roku, kiedy to statek nie zsunął się z pochylni, co doprowadziło do śmierci kilku robotników. Ostateczne wodowanie miało miejsce 31 stycznia 1858 roku.
SS Great Eastern odbył swój pierwszy rejs z Southampton do Nowego Jorku 16 czerwca 1860 roku, przewożąc jedynie 35 pasażerów. Po pobycie w USA, gdzie był udostępniany za biletami, wrócił do Anglii. W kolejnych rejsach statek napotkał liczne trudności, w tym uszkodzenia w wyniku sztormów oraz kolizji z przeszkodami podwodnymi. Problemy z frekwencją pasażerów doprowadziły do jego przebudowy na kablowiec.
W roli kablowca, SS Great Eastern miał więcej sukcesów, ułożając 4200 kilometrów kabla na dnie Atlantyku oraz kabel telegraficzny między Bombajem a Adenem w 1870 roku. Ostatecznie został pocięty na złom w 1889 roku.
W kulturze
Rejs Great Eastern w 1867 roku zainspirował Juliusz Verne’a do napisania powieści Pływające miasto, wydanej w cyklu Niezwykłe podróże. Statek pojawia się również w utworze Stinga Ballad of the Great Eastern z albumu The Last Ship z 2013 roku.
