Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna

Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna

Spółgłoska zwarta ejektywna miękkopodniebienna to dźwięk występujący w niektórych językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem []

Artykulacja

Podczas artykulacji tej spółgłoski zachodzą następujące procesy:

• Prąd powietrza jest modulowany przez ruch krtani ku górze przy zwartych wiązadłach głosowych, co wymaga inicjacji krtaniowej i egresji.
• Tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, a powietrze uchodzi przez jamę ustną.
• Prąd powietrza przepływa nad językiem lub wzdłuż jego środkowej linii.
• Tylna część grzbietu języka wznosi się ku podniebieniu, tworząc zwarcie i blokując przepływ powietrza przez jamę ustną oraz nosową.
• Ruch krtani ku górze powoduje wzrost ciśnienia, co prowadzi do przerwania blokady i wybuchu (plozji).
• Pozycja języka i ust może zmieniać się w zależności od kontekstu.
• Wiązadła głosowe są zwarte i nie drgają, co czyni spółgłoskę bezdźwięczną.

Warianty

Warianty spółgłoski różnią się stopniem miękkopodniebiennej artykulacji.

Przykłady

• W języku czeczeńskim: к1удал / khudal [] – dzbanek
• W języku lakota: k’u [] – dać