Sołonczaki
Sołonczaki, znane również jako słone gleby, powstają w wyniku kapilarnego podsiąkania wód gruntowych bogatych w rozpuszczone sole oraz ich wytrącania się wskutek wyparowania wody. Gleby te występują w różnych regionach, w tym w południowej Europie, centralnej Azji, Afryce i Australii. Ich użytkowanie rolnicze jest możliwe po przeprowadzeniu melioracji, która obniża poziom wód gruntowych i usuwa nadmiar soli.
Właściwości chemiczne
Sołonczaki są glebami o wysokiej zawartości soli, w tym sodu, wapnia, magnezu i potasu. Powierzchnia tych gleb często pokryta jest warstwą wykrystalizowanej soli, co sprawia, że są nazywane białymi glebami alkalicznymi. Główna różnica między sołonczakami a sołońcami polega na przewadze jonów wapnia i magnezu w sołonczakach, co skutkuje pH rzadko przekraczającym 8,5.
Morfologia i właściwości fizyczne
Sołonczaki są glebami zbitymi i podmokłymi, które nie mają ustalonego profilu glebowego. Wyróżniają się jedynie zawartością soli, co utrudnia ich klasyfikację bez analizy składu chemicznego. Typowy profil sołonczaków to A-/AE/-Bna-Cnasa, zawierający różne poziomy gleby, w tym próchniczy oraz wzbogacony w sód.
Występowanie
Sołonczaki występują w różnych strefach klimatycznych, w tym arktycznej i subarktycznej, z największą ich koncentracją w strefach podzwrotnikowych i śródziemnomorskich, gdzie warunki sprzyjają parowaniu i wytrącaniu soli. Według norm FAO, sołonczaki zajmują 2,6% lądowej powierzchni Ziemi.
Roślinność naturalna
W stanie naturalnym sołonczaki są słabo porośnięte i mają niską kondycję roślinną. Ich zbita struktura utrudnia uprawę, ale po odpowiednich zabiegach możliwe jest prowadzenie działalności rolniczej. Na tych glebach uprawia się głównie rośliny tolerancyjne na zasolenie, takie jak:
- palmy daktylowe
- buraki
- szparagi
- rzepak
- jęczmień
- bawełna
