Sobór Laterański V
Sobór Laterański V to powszechny sobór Kościoła katolickiego, który odbył się w latach 1512–1517. Został zwołany przez papieża Juliusza II w odpowiedzi na nieautoryzowany sobór w Pizie, wspierany przez króla Francji Ludwika XII i cesarza Maksymiliana I Habsburga. Papież zawiesił obrady soboru w Pizie i wezwał kardynałów na Lateran.
Uroczyste otwarcie obrad miało miejsce 3 maja 1512 roku, w których uczestniczyło 15 kardynałów, 10 arcybiskupów, 56 biskupów oraz wielu opatów i generałów zakonnych. Sobór odbył się w 12 sesjach, pod przewodnictwem papieża Leona X od 1513 roku. Na 9. sesji papież wydał cztery kluczowe dekrety:
- Wprowadzenie ścisłej kontroli kościelnej nad zastawami lombardowymi.
- Potępienie nadużyć dyscypliny kościelnej przez duchownych.
- Zakaz druku książek bez zezwolenia duchownej władzy diecezjalnej, pod karą ekskomuniki.
- Potwierdzenie konkordatu z Francją.
Sobór zezwolił także na wybieranie dziesięciny przez każde państwo na cel wojny z Turcją przez okres trzech lat.
Krytyka Soboru
Sobór Laterański V jest często postrzegany jako działanie pozorne, mające na celu uspokojenie nastrojów koncyliarystów. Największą krytykę wzbudziło powtórzenie przez papieża Leona X bulli Unam Sanctam oraz fałszowanie wersetów Pisma Świętego i historii. W konstytucji Pastor aeternus stwierdzono, że wcześniejsze sobory błagały papieża o zatwierdzenie uchwał, odnosząc się do istotnych soborów w historii Kościoła.
Historyk von Dollinger wskazał, że konstytucja Pastor aeternus ma dalekosiężne skutki w historii Kościoła. Już w siedem miesięcy po zakończeniu soboru miało miejsce wystąpienie Marcina Lutra, które doprowadziło do dalszych podziałów w Kościele.
Bibliografia
- Paweł Janowski, Stanisław Wilk, Laterański Sobór V, 18 sobór powszechny zwołany przez papieża Juliusza II, 1512-1517, w: Encyklopedia Katolicka, Lublin 2004, t. X, kol. 532-535.
