Sobór Laterański I
Sobór Laterański I, który odbył się w 1123 roku, był IX soborem powszechnym Kościoła katolickiego i pierwszym, na którym nie uczestniczyli przedstawiciele kościołów wschodnich. Zwołano go w celu kontynuacji reform zapoczątkowanych przez papieża Grzegorza VII, koncentrując się na problemach takich jak symonia, celibat oraz inwestytura.
Przyczyny zwołania
Sobór miał na celu zatwierdzenie konkordatu wormackiego, osiągniętego między papieżem Kalikstem II a cesarzem Henrykiem V. W zgromadzeniu uczestniczyło około 300 biskupów oraz innych przedstawicieli kleru z Europy. Sobór trwał od 18 marca do 6 kwietnia 1123 roku w Rzymie. Ważnym kontekstem dla jego obrad były wcześniejsze synody rzymskie i regionalne, które dotyczyły podobnych kwestii reformacyjnych.
Postanowienia soboru
Na soborze zatwierdzono konkordat oraz uchwalono 22 kanony dyscyplinarne, w tym:
- Zakaz symonii: Bezwzględny zakaz wyświęcania kapłanów za pieniądze.
- Ekskomunika: Zakaz przyjmowania do Kościoła osób ekskomunikowanych przez innych biskupów.
- Inwestytura: Zakaz konsekracji biskupów wybranych niezgodnie z kanonami.
- Celibat: Całkowity zakaz pożycia z konkubinami i żonami dla duchownych.
- Zarządzanie dobrami kościelnymi: Tylko biskup może zarządzać dobrami kościelnymi.
- Zakaz kazirodztwa: Zakaz zawierania małżeństw między krewnymi.
- Odpusty dla pielgrzymów: Odpuszczenie grzechów pielgrzymującym w Hiszpanii i Jerozolimie.
- Ochrona dóbr: Kościół bierze pod opiekę majątek pielgrzymów.
- Bezpieczeństwo dróg: Potwierdzenie postanowień dotyczących pokoju i bezpieczeństwa publicznego.
- Zakaz nękania pielgrzymów: Ochrona pielgrzymów przed przemocą i rabunkiem.
- Unieważnienie niekanonicznych święceń: Unieważnienie święceń udzielonych przez heretyków.
Sobór Laterański I miał kluczowe znaczenie dla reformy Kościoła, wprowadzając zasady, które miały na celu poprawę dyscypliny i moralności wśród duchowieństwa.
