Sobór Konstantynopolitański IV
Sobór Konstantynopolitański IV miał miejsce na przełomie 869 i 870 roku w Konstantynopolu, zwołany przez cesarza Bazylego I Macedończyka za zgodą papieża Hadriana II. Głównym celem soboru było rozwiązanie konfliktu między papieżem a patriarchą Konstantynopola, Focjuszem.
Na soborze potępiono Focjusza, który został pozbawiony godności patriarszej. Dodatkowo, poruszono kwestię Bułgarów, którzy, mimo protestów papieskich legatów, zostali włączeni do patriarchatu Konstantynopolitańskiego.
Kościół katolicki uznaje ten sobór za ósmy Sobór Powszechny, podczas gdy dla Kościoła prawosławnego ma on charakter soboru lokalnego.
Druga sesja soboru
Na przełomie 879 i 880 roku odbyła się kolejna sesja soboru, na której Focjusz został zrehabilitowany. Początkowo druga sesja była uznawana za powszechną przez zarówno Kościół katolicki, jak i prawosławie. Jednak w XI wieku, w wyniku schizmy wschodniej, Kościół katolicki ponownie uznał błędy Focjusza.
Wielu historyków i teologów katolickich nie uznaje Soboru Konstantynopolitańskiego IV za powszechny.
Podsumowanie
- Sobór zwołany w 869-870 roku przez cesarza Bazylego I.
- Rozstrzyganie sporu między papieżem a patriarchą Focjuszem.
- Potępienie Focjusza i włączenie Bułgarów do patriarchatu Konstantynopolitańskiego.
- Uznawany przez Kościół katolicki za ósmy Sobór Powszechny, przez prawosławnych za lokalny.
- Rehabilitacja Focjusza na drugiej sesji w 879-880 roku.
- Wątpliwości co do powszechności soboru wśród historyków katolickich.
