Śnieguła (Plectrophenax nivalis)
Śnieguła to mały, wędrowny ptak z rodziny poświerek (Calcariidae), który zamieszkuje obszary podbiegunowe Eurazji oraz Ameryki Północnej. Jest to najdalej na północy gniazdujący ptak lądowy, występujący również w strefach umiarkowanych podczas zimy. Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem.
Taksonomia
Śnieguła została po raz pierwszy opisana przez Karola Linneusza w 1758 roku jako Emberiza nivalis. Obecnie klasyfikowana jest w rodzaju Plectrophenax i wyróżnia się cztery podgatunki:
- P. n. nivalis – północna Ameryka Północna i północna Europa.
- P. n. insulae – Islandia.
- P. n. vlasowae – północno-wschodnia Europa i Syberia.
- P. n. townsendi – Wyspy Komandorskie oraz Aleuty.
Morfologia
Śnieguła osiąga długość ciała od 14 do 18 cm i waży od 18 do 56 g. Samce w szacie godowej mają białe upierzenie z czarnym grzbietem, podczas gdy samice są białe od spodu, z szarawą głową i czerwonobrązowym odcieniem piór na bokach. Poza sezonem lęgowym ptaki te mają bardziej stonowane, płowe odcienie upierzenia.
Ekologia
Śnieguły żywią się głównie nasionami, pąkami oraz owadami. W zimie tworzą duże stada. Samce przybywają na tereny lęgowe w marcu, a samice kilka tygodni później, gdzie prowadzą charakterystyczne popisy w locie.
Lęgi
Sezon lęgowy zwykle rozpoczyna się w czerwcu. Gniazda budowane są w szczelinach skalnych lub alternatywnych lokalizacjach, takich jak budynki. Samica składa 2–8 jaj, które wysiaduje przez 10–15 dni, podczas gdy młode są karmione przez oboje rodziców i opuszczają gniazdo po 12–15 dniach.
Status i ochrona
Śnieguła jest uznawana za gatunek najmniejszej troski przez IUCN od 1988 roku. W 2004 roku liczebność jej populacji szacowano na ponad 40 milionów. W Polsce gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
