Śląsk Austriacki
Śląsk Austriacki, znany również jako Księstwo Górnego i Dolnego Śląska, powstał w 1742 roku w wyniku podziału Śląska po wojnach śląskich. Obszar ten obejmował część księstwa cieszyńskiego oraz inne tereny, które pozostały w rękach Habsburgów.
Historia
Po wojnach śląskich, Śląsk został podzielony pomiędzy Prusy a Austrię. Habsburgowie zachowali jedynie południowe fragmenty dawnych księstw oraz księstwo cieszyńskie. Pierwszym prezydentem Śląska Austriackiego został hrabia Fryderyk Wilhelm Haugwitz.
Region ten składał się z dwóch oddzielnych terytoriów, rozdzielonych przez Morawy, a jego powierzchnia wynosiła 5147 km². W latach 1763–1782 Śląsk Austriacki był autonomiczną prowincją, a od 1860 roku stał się krajem koronnym z własnym sejmem krajowym, którego stolicą była Opawa.
Granice
Granice Śląska Austriackiego kształtowały się przez rozdzielenie historycznego Śląska na dwie części oraz włączenie 26 enklaw morawskich, które były administracyjnie podległe Opawie.
Sytuacja po 1918 roku
Po upadku Austro-Węgier w 1918 roku, obszar Śląska stał się przedmiotem sporu między Polską a Czechosłowacją, co doprowadziło do wojny granicznej. Konflikt zakończył się podziałem Śląska w 1920 roku, ustalonym przez radę przedstawicieli państw ententy, bez przeprowadzenia plebiscytu. W 1938 roku część terenów Śląska została przyłączona do Rzeszy Niemieckiej, a Polska odzyskała Zaolzie. Po II wojnie światowej przywrócono granice z 1920 roku, a w 1958 roku PRL zrezygnowała z wszelkich roszczeń terytorialnych wobec Czechosłowacji.
