Skauting

Skauting – ruch społeczny i pedagogiczny

Skauting, zapoczątkowany na przełomie XIX i XX wieku przez Roberta Baden-Powella w Anglii oraz Ernesta Thompsona Setona w USA, to ruch społeczny i pedagogiczny, który rozwinął się w wielu krajach. W Polsce inicjatorem skautingu był Andrzej Małkowski, twórca harcerstwa.

Cel ruchu skautowego

Celem skautingu jest wspieranie rozwoju młodzieży, aby mogła w pełni wykorzystać swoje możliwości fizyczne, umysłowe, społeczne i duchowe, działając jako odpowiedzialni obywatele w lokalnych, narodowych i międzynarodowych wspólnotach.

Zasady skautowe

Ruch skautowy opiera się na trzech głównych zasadach:

Obowiązek wobec Boga: Wierność zasadom duchowym i religijnym.
Obowiązek wobec bliźnich: Pomoc wszystkim ludziom, niezależnie od ich przynależności.
Obowiązek wobec samego siebie: Odpowiedzialność za własny rozwój.

Metoda skautowa

Skauting kładzie duży nacisk na praktyczne działanie oraz przynależność do małych grup, co sprzyja rozwojowi umiejętności i wartości. Programy skautowe są stale doskonalone, aby odpowiadały potrzebom młodych ludzi.

Prawa i Przyrzeczenie skautowe

Prawa skautowe wyznaczają standardy postępowania, a Przyrzeczenie skautowe zobowiązuje do działania na rzecz Boga, Króla oraz pomocy bliźnim. Oto niektóre z zasad:

Godność skauta polega na tym, że można mu zaufać.
Skaut jest lojalny wobec swojego kraju i innych.
Skaut dąży do bycia pożytecznym i niesienia pomocy.
Skaut jest przyjacielem wszystkich i bratem dla innych skautów.

Historia skautingu

Ruch skautowy zyskał popularność na całym świecie, z pierwszymi organizacjami skautowymi powstałymi w Wielkiej Brytanii w 1908 roku oraz organizacjami dla dziewcząt w 1910 roku. W 1920 roku odbyło się pierwsze Jamboree w Londynie, które zjednoczyło skautów z różnych krajów. Dzisiaj dwie główne organizacje skautowe to Światowa Organizacja Ruchu Skautowego (WOSM) oraz Światowe Stowarzyszenie Przewodniczek i Skautek (WAGGGS).