Skala Fahrenheita
Skala Fahrenheita (°F) to jednostka pomiaru temperatury stworzona w 1724 roku przez Daniela Gabriela Fahrenheita. Używana była w krajach stosujących imperialne jednostki miar do połowy XX wieku, a obecnie jest stosowana głównie w USA, Kajmanach, Bahamach i Belize. W Kanadzie skala ta funkcjonuje jako skala uzupełniająca.
Na skali Fahrenheita 32 °F oznacza temperaturę topnienia lodu, natomiast 212 °F to punkt wrzenia wody przy normalnym ciśnieniu (1013 hPa).
Historia
Fahrenheit opracował swoją skalę, wzorując się na skali Ole Rømera, której wartości pomnożył przez 4 dla większej precyzji. Ustalił trzy kluczowe punkty odniesienia:
- 0 °F – temperatura zamarzania mieszanki wody, lodu i salmiaku (−17,78 °C),
- 32 °F – temperatura lodu i wody,
- 96 °F – temperatura ludzkiego ciała.
Ostateczna modyfikacja skali miała miejsce przed śmiercią Fahrenheita, gdy ustalił temperaturę wrzenia wody na 212 °F, co było kluczowe w kontekście naukowym.
Definicja 1 °F
1 stopień Fahrenheita to zmiana temperatury, która powoduje zmianę objętości rtęci o 1/10000 części w temperaturze powyżej 32 °F.
Mity
Istnieją mity dotyczące skali Fahrenheita, w tym:
- 0 °F jako najniższa temperatura zimy 1708/1709 w Gdańsku,
- 100 °F jako temperatura ciała Fahrenheita z błędami pomiarowymi,
- pomiar temperatury ciała jego żony, która miała katar.
Obecne definicje i przeliczanie
Skala Fahrenheita jest obecnie definiowana przez porównania do skali Celsjusza (32 °F = 0 °C; 212 °F = 100 °C).
Przeliczanie temperatury
Dokładne wzory na przeliczanie temperatury to:
- °F na °C:
- °C na °F:
Dla szybkiego przeliczania, można używać poniższych przybliżeń:
- °F na °C:
- °C na °F:
