Sindarin – sztuczny język stworzony przez J.R.R. Tolkiena, używany przez Sindarów w mitologii Śródziemia. Jego fonologia oparta jest głównie na języku walijskim.
Historia
Sindarin wywodzi się z pierwotnego języka elfickiego i rozwijał się w następujących etapach:
- Pierwotny język elficki
- Język wspólnoeldariński
- Język wspólnoteleriński
- Sindarin
Język ten powstał, gdy część Eldarów, prowadzona przez Elwego, osiedliła się w Beleriandzie. Z czasem Sindarin ewoluował pod wpływem używających go ludzi i innych elfów. Po powrocie Ñoldorów do Śródziemia, Sindarin stał się ich codziennym językiem, a quenya przyjęła rolę języka literackiego.
W Drugiej Erze Sindarin był także używany przez ludzi z Númenoru, co świadczyło o ich pochodzeniu. Do języka tego przystosowali się również Nandorowie.
Cechy charakterystyczne
Sindarin wyróżnia się kilkoma cechami fonologicznymi, takimi jak:
- Możliwość istnienia zbitek spółgłoskowych w nagłosie (np. gw, dr, cr, br)
- Obecność samogłosek superdługich (â, ê, ô, î, û, ŷ), które są wymawiane dwa razy dłużej od zwykłych samogłosek długich
Ewolucja języka
Rozwój Sindarinu można przedstawić w następujących etapach:
- Pierwotny język elficki (do 1105)
- Wspólnoeldariński
- Wspólnoteleriński (do 1150)
- Protosindariński (1150-1152)
- Starosindariński (1152-1350)
- Średniosindariński (1350-1496)
- Nowosindariński (1496 – ok. 600 PE)
- Późnosindariński (Druga Era – Czwarta Era)
Wyróżniają się również dialekty Sindarinu, takie jak:
- Doriathrin – archaiczny język Doriathu
- Falathrin – dialekt zachodni
- Północny dialekt – używany przez Elfy z Mithrim
Podsumowanie
Sindarin jest językiem o bogatej historii i złożonej fonologii. Jego ewolucja i wpływy na inne języki elfickie sprawiają, że jest on istotnym elementem mitologii Tolkiena.
