„`html
Sikora uboga (Poecile palustris)
Sikora uboga, znana również jako szarytka lub błotniczka, to mały ptak z rodziny sikor (Paridae), występujący głównie w Eurazji. Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem.
Systematyka
Po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku jako Parus palustris, obecnie zaliczany do rodzaju Poecile. Wyróżnia się kilka podgatunków:
- P. p. dresseri – Walia, Anglia, zachodnia Francja
- Sikora uboga (P. p. palustris) – od Skandynawii po północny Półwysep Iberyjski
- P. p. italicus – Alpy, Włochy, Sycylia
- P. p. stagnatilis – wschodnia Europa, południowy Ural
- P. p. kabardensis – Kaukaz, północno-wschodnia Turcja
- Sikora Taczanowskiego (P. p. brevirostris) – południowo-środkowa Syberia, północne Chiny
- P. p. ernsti – Sachalin
- P. p. hensoni – południowe Wyspy Kurylskie, północna Japonia
- P. p. jeholicus – północne Hebei, północna Korea
- P. p. hellmayri – wschodnie Chiny, południowa Korea
Występowanie
Sikora uboga występuje w zachodniej Europie oraz w Azji Wschodniej. Jest gatunkiem osiadłym, a w Polsce jest średnio liczna. W latach 2013–2018 populacja w kraju wynosiła 192–326 tysięcy par lęgowych. Największe skupiska znajdują się w Sudetach i Karpatach.
Biotop
Preferuje widne zarośla, lasy liściaste i mieszane, a także tereny podmokłe. W przeciwieństwie do sikory bogatki, nie jest tak synantropijna, rzadziej odwiedza karmniki w miastach.
Okres lęgowy
Gniazda zakłada w naturalnych dziuplach lub budkach lęgowych, często tuż nad ziemią. Samica składa 5–10 jaj w kwietniu i maju, które wysiaduje przez 13–17 dni.
Pożywienie
Sikory ubogie żywią się głównie drobnymi owadami, pająkami oraz w okresie zimowym nasionami i owocami. Często żerują na krzewach i drzewach.
Status i ochrona
Według IUCN, sikora uboga jest uznawana za gatunek najmniejszej troski (LC). W Polsce objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
„`
