Lucjusz Septymiusz Sewer
Lucjusz Septymiusz Sewer (ur. 11 kwietnia 145/146 w Leptis Magna, zm. 4 lutego 211 w Eboracum) był cesarzem rzymskim w latach 193–211. Pochodził z rodziny o rodowodzie punickim i był prawnikiem oraz senatorem. Po śmierci pierwszej żony ożenił się z Julią Domną, z którą miał dwóch synów: Karakallę i Getę.
Kariera cesarska
W 193 roku, po śmierci Pertynaksa, został wybrany cesarzem przez żołnierzy. W wyniku wojny domowej pokonał rywali, w tym Didiusza Juliana i Pescenniusza Nigra. W latach 197–199 prowadził kampanię przeciwko Partom, tworząc nową prowincję Mezopotamię. Był również założycielem dynastii Sewerów.
Polityka wewnętrzna
Septymiusz Sewer przeprowadził szereg reform mających na celu wzmocnienie władzy centralnej:
- Utworzenie trzech nowych legionów partyjskich.
- Ograniczenie wpływów senatu i mianowanie urzędników przez siebie.
- Podział większych prowincji na mniejsze jednostki dla lepszej kontroli.
- Reforma armii, pozwalająca legionistom na zawieranie małżeństw i posiadanie ziemi.
- Utworzenie nowej gwardii pretoriańskiej.
Był również miłośnikiem prawa, starał się chronić ubogich przed nadużyciami bogatych. Rozbudował administrację, nadając wielu afrykańskim miastom status municypiów i prawo italskie. W 202 roku zakazał przyjmowania wiary chrześcijańskiej i żydowskiej, co doprowadziło do nasilenia represji wobec tych grup.
Śmierć i dziedzictwo
Septymiusz Sewer zmarł w Eboracum podczas wyprawy do Brytanii. Po jego śmierci władzę przejęli jego synowie, Karakalla i Geta. Jego panowanie miało istotny wpływ na rozwój imperium rzymskiego, zarówno w zakresie administracyjnym, jak i militarnym.
Bibliografia
- Krzysztof Królczyk: Polityka dynastyczna cesarza Septymiusza Sewera (193-211 r.), Klio – Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym, 2018.
