Seppuku: Japońska Tradycja Rytualnego Samobójstwa
Seppuku, znane również jako harakiri, to japońska forma rytualnego samobójstwa, polegająca na rozcięciu brzucha mieczem lub sztyletem. Uważano, że brzuch był miejscem, w którym mieściła się dusza, a taki akt miał dowodzić niewinności i szczerości zamiarów samobójcy.
Historia Seppuku
Praktyka seppuku pojawiła się w Japonii prawdopodobnie już w XI wieku. Pierwszy udokumentowany przypadek miał miejsce w świątyni Byōdō-in, kiedy Yorimasa Minamoto odebrał sobie życie po przegranej bitwie. Rytuał ten miał na celu oczyszczenie z fałszywych oskarżeń i był wykonywany również na rozkaz cesarza. Z czasem seppuku stało się formą protestu oraz sposobem na zmazanie obelgi. Ostatnie znane przypadki to samobójstwo generała Nogi w 1912 roku oraz pisarza Yukio Mishimy w 1970 roku.
Seppuku vs. Harakiri
Obie nazwy opisują ten sam rytuał, różnią się jednak w wymowie. Zasadniczo:
- seppuku (切腹) – termin używany w kontekście formalnym, z szacunkiem;
- harakiri (腹切) – bardziej popularne, ale uznawane za mniej eleganckie.
Wykonanie Seppuku
Seppuku wykonywano w odświętnych szatach, często w obecności gości oraz kaishakunin, asystenta odpowiedzialnego za dekapitację. Proces zaczynał się od napisania wiersza śmierci, po czym samuraj dokonywał cięcia poziomego, a następnie pionowego, jeśli siły na to pozwalały. Kaishakunin miał za zadanie wykonać precyzyjne cięcie, aby skrócić cierpienia.
Jigai: Wersja dla Kobiet
Kobiety, takie jak żony i córki samurajów, miały swoją wersję samobójstwa – jigai. Polegało ono na przecięciu lewej tętnicy szyjnej, co miało na celu szybką śmierć, często poprzedzone związaniem kolan, aby ciało pozostało w godnej pozycji.
Junshi: Śmierć za Panem
Junshi (殉死) oznacza samobójstwo dokonane po śmierci pana, jako wyraz wierności.
Znane Przypadki Seppuku
W historii Japonii wiele osób, w tym samuraje i znane postacie, popełniło seppuku, by zadośćuczynić honorowi lub jako protest. Wśród nich można wymienić generała Maresuke Nogi oraz pisarza Yukio Mishimę.
