Sebastian Fabian Klonowic

Sebastian Fabian Klonowic

Sebastian Fabian Klonowic (1545-1602) był polskim poetą, kompozytorem i wykładowcą w Akademii Zamojskiej. Jako sympatyk ruchu reformacyjnego, jego życie i twórczość były związane z Lublinem, Lwowem i Zamościem.

Życiorys

Klonowic urodził się w Sulmierzycach jako syn Jana Klona i Anny z Pietrzałków. Po studiach w kolegium jezuitów w Kaliszu, rozpoczął karierę w Lublinie, gdzie od 1568 roku pracował w kancelarii miejskiej. Pełnił różne funkcje, w tym pisarza miejskiego, wójta i burmistrza. W 1580 roku ożenił się z Agnieszką Wiślicką. W 1589 roku objął kierownictwo szkoły w Zamościu. Klonowic zmarł w szpitalu św. Łazarza w Lublinie i został pochowany w kościele św. Michała Archanioła.

Twórczość

Twórczość Klonowica oscyluje między renesansem a barokiem. Jest uważany za przedstawiciela poezji mieszczańskiej, a jego utwory poruszają różnorodne tematy, w tym kwestie prawne.

• Królów i książąt polskich zawarcie i opis – tłumaczenie dzieła Klemensa Janickiego.
• Philtron (1582) – poemat moralistyczny o miłości chrześcijańskiej.
• Roxolania (1584) – opis życia chłopów na Rusi Czerwonej.
• Żale nagrobne na ślachetnie urodzonego pana Jana Kochanowskiego (1585) – cykl wierszy poświęcony pamięci Jana Kochanowskiego.
• Flis (1595) – opis pracy flisaków i refleksje moralistyczne.
• Worek Judaszów (1600) – traktat prawniczy o przestępstwach.

Podsumowanie

Klonowic był ważną postacią polskiej literatury XVI wieku, łączącą elementy poezji i prawa. Jego twórczość, będąca odzwierciedleniem realiów społecznych i moralnych, pozostaje istotnym elementem polskiego dziedzictwa literackiego.