Samorealizacja
Samorealizacja, znana również jako samoaktualizacja, to proces dążenia do realizacji swojego potencjału i rozwijania talentów. Oznacza stawanie się „tym, kim się chce być”, a nie jedynie tym, kim się jest. Osoby samorealizujące się charakteryzują się spontanicznością, bliskimi relacjami z innymi, niezależnością oraz poczuciem humoru.
Pojęcie samorealizacji
Pojęcie samorealizacji zostało wprowadzone do humanistyki przez Sørena Kierkegaarda w XIX wieku, gdzie odnosiło się do ludzkiej egzystencji w kontekście przemijania i pustki. W psychologii po raz pierwszy użył go Kurt Goldstein, który określił samorealizację jako nadrzędny motyw ludzkiej aktywności, zorientowany na spełnienie możliwości jednostki.
Tematyka samorealizacji była obecna w filozofii starożytnej, w pracach Platona, Seneki i Epikura, choć nie używano tam bezpośrednio tego terminu. W psychologii humanistycznej, Abraham Maslow wyróżnił cechy osób samorealizujących się, takie jak:
- samoakceptacja
- akceptacja otaczającego świata
- autonomia osobowościowa
- głębokie relacje interpersonalne
- spontaniczność
- filozoficzne poczucie humoru
- przeżycia mistyczne
Maslow związał proces samorealizacji z twórczością, rozumianą jako ekspresję osobistego potencjału jednostki w codziennych czynnościach. Inni psychologowie, tacy jak Adler, Jung i Rogers, także podejmowali temat samorealizacji, koncentrując się na różnych aspektach rozwoju jednostki.
Badania nad samorealizacją
Badania nad samorealizacją często koncentrują się na poczuciu własnej wartości, sensie życia, samoświadomości oraz celach życiowych. Tematyka ta jest zintegrowana z psychologią biegu życia i obejmuje subdyscypliny, takie jak psychologia osobowości, psychologia motywacji oraz andragogika.
Samorealizacja w sahadźa jodze
W naukach Śri Matadźi Nirmala Dewi samorealizacja odnosi się do rozbudzenia boskiej energii kundalini, która jest uśpiona w każdym człowieku.
