Samad bej Mehmandarow
Samad bej Mehmandarow (1856-1931) był azerskim generałem artylerii, który odegrał znaczącą rolę w historii Azerbejdżanu. Urodził się w Lenkoranie w zamożnej rodzinie arystokratycznej. Mimo oczekiwań ojca, który pragnął, aby został wykładowcą, lekarzem lub inżynierem, Mehmandarow wybrał karierę wojskową.
Kariera wojskowa
Po opuszczeniu rodziny, Mehmandarow udał się do Sankt-Petersburga, gdzie wstąpił do szkoły wojskowej „Junkier Konstantin”. Jego kariera obejmowała:
- Udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, gdzie był bohaterem obrony Port Artur.
- Służbę w I wojnie światowej, podczas której w 1915 roku awansował na stopień generalski.
- Objęcie stanowiska ministra obrony w Demokratycznej Republice Azerbejdżanu w 1918 roku.
Wyróżnienia
W trakcie służby Mehmandarow otrzymał liczne odznaczenia, w tym:
- Order Świętego Stanisława II i III stopnia
- Order Świętej Anny II stopnia
- Order Świętego Włodzimierza III stopnia
- Nagrodę „za odwagę” oraz order ze złotym mieczem
Dodatkowo, Mehmandarow prowadził wykłady w azerbejdżańskiej szkole komandorskiej artylerii.
Ochrona i represje
W obliczu zagrożenia ze strony NKWD, Mehmandarowa uratował Nariman Narimanow. Niemniej jednak, jego przeszłość w wojsku carskim doprowadziła do represji wobec jego żony i syna po przejęciu władzy przez komunistów.
Podsumowanie
Samad bej Mehmandarow to postać kluczowa w historii Azerbejdżanu, zarówno jako wojskowy, jak i polityk, którego życie odzwierciedla zawirowania epoki przełomu XIX i XX wieku.
