Śledź bałtycki (Clupea harengus membras) to podgatunek śledzia atlantyckiego, który jest poławiany w celach gospodarczych.
Zasięg występowania
Śledź bałtycki występuje w wschodniej części Morza Bałtyckiego.
Charakterystyka
Ten podgatunek charakteryzuje się mniejszym rozmiarem oraz niższą zawartością tłuszczu w porównaniu do śledzia oceanicznego. Dojrzewanie płciowe następuje w drugim lub trzecim roku życia, a maksymalna długość to około 24 cm. Tarło odbywa się na żwirowatym lub kamienistym dnie, na głębokości 7–10 m. Samice składają do 100 000 ziaren ikry, która przyczepia się do podłoża dzięki lepkości. Po 10-20 dniach z ikry wykluwają się larwy o długości 5-9 mm. Ich wzrost zależy od temperatury wody i dostępności pokarmu, głównie zooplanktonu. W sprzyjających warunkach, takich jak Zalew Wiślany, larwy mogą rosnąć szybciej niż 0,5 mm dziennie, osiągając po dwóch miesiącach długość około 3 cm.
Znaczenie gospodarcze
W latach 70. i 80. XX wieku połowy śledzia w Bałtyku wynosiły ponad 400 000 ton rocznie. Z powodu zanieczyszczenia Bałtyku w mięsie ryb bałtyckich zidentyfikowano podwyższone poziomy dioksyn oraz dioksynopodobnych polichlorowanych bifenyli (dl-PCB). Mimo to, zawartość tych substancji nie przekracza dopuszczalnych norm. Niestety, poziom zanieczyszczeń w Morzu Bałtyckim nie ulega znaczącej poprawie z uwagi na powolną wymianę wody w tym akwenie.
Bibliografia
- Kategoria: Śledziowate
- Kategoria: Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1761 roku
- Kategoria: Taksony opisane przez Karola Linneusza
