Rząd Tomasza Arciszewskiego
Rząd pod kierownictwem premiera Tomasza Arciszewskiego został sformowany 29 listopada 1944 roku i istniał do 2 lipca 1947 roku. Po utracie uznania międzynarodowego 5 lipca 1945 roku, rząd stał się koalicyjny, składając się z przedstawicieli Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), Stronnictwa Narodowego (SN) oraz Stronnictwa Pracy (SP). Stronnictwo Ludowe (SL) było reprezentowane jedynie przez jednego ministra ds. Kraju.
Skład Rady Ministrów
- Tomasz Arciszewski (PPS) – premier oraz minister pracy i opieki społecznej
- Jan Kwapiński (PPS) – minister skarbu, przemysłu i handlu
- Zygmunt Berezowski (SN) – minister spraw wewnętrznych
- Adam Pragier (PPS) – minister informacji i dokumentacji
- Bronisław Kuśnierz (SP) – minister sprawiedliwości
- Władysław Folkierski (SN) – minister spraw kongresowych oraz kierownik ministerstwa wyznań religijnych i oświecenia publicznego
- Adam Tarnowski – minister spraw zagranicznych
- Marian Kukiel – minister obrony narodowej
- Stanisław Sopicki (SP) – minister odbudowy administracji publicznej
Krajowa Rada Ministrów
- Jan Stanisław Jankowski (SP) – wicepremier
- Adam Bień (SL) – minister bez teki
- Antoni Pajdak (PPS) – minister bez teki
- Stanisław Jasiukowicz (SN) – minister bez teki
Ministrowie Krajowej Rady Ministrów zostali aresztowani przez NKWD 28 marca 1945 roku, a następnie wywiezieni do Moskwy, gdzie uczestniczyli w pokazowym procesie szesnastu przywódców Polskiego Państwa Podziemnego w dniach 18–21 czerwca 1945 roku.
Bibliografia
- K. Tarka, Emigracyjna dyplomacja: polityka zagraniczna Rządu RP na Uchodźstwie 1945–1990, Kraków 2003, s. 281.
