„`html
Rybitwa wielkodzioba
Hydroprogne caspia to gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), występujący w Ameryce Północnej, Eurazji, Afryce oraz Australazji. Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem.
Systematyka
Rybitwa wielkodzioba jest jedynym przedstawicielem rodzaju Hydroprogne i nie wyróżnia podgatunków.
Zasięg występowania
Gatunek zamieszkuje:
- Amerykę Północną (USA, Kanada)
- Afrykę
- Północną i Południowo-Wschodnią Europę
- Zachodnią, Środkową, Południową i Wschodnią Azję
- Australię i Nową Zelandię
Północne populacje są wędrowne, zimujące w basenie Morza Śródziemnego, Afryce oraz na Antylach. W Polsce rybitwy przelatują w kwietniu–maju i sierpniu–wrześniu, a ich obecność notowana jest głównie na wybrzeżu i w dolinach Sanu i Wisły.
Morfologia
Rybitwa wielkodzioba nie ma wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch głowy jest czarny, a reszta ciała biała. Dziób jest masywny i czerwony, nogi czarne. Młode osobniki przypominają dorosłe w szacie spoczynkowej.
Wymiary średnie:
- Długość ciała: 48–56 cm
- Rozpiętość skrzydeł: 127–140 cm
- Masa ciała: 574–782 g
Ekologia i zachowanie
Rybitwy wielkodziobe preferują brzegi mórz, dużych jezior i rzek. Gniazdo to dołek w piaszczystym podłożu, czasami tworzą małe kolonie. W ciągu roku wyprowadzają jeden lęg, składając 2–3 cętkowane jaja w kwietniu–czerwcu lub wrześniu–grudniu. Jaja są wysiadywane przez 20–27 dni przez obydwoje rodziców, a pisklęta pierzą się po 30–40 dniach. Dieta składa się głównie z ryb, a także lądowych i wodnych bezkręgowców.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje rybitwę wielkodziobą jako gatunek najmniejszej troski (LC) od 1988 roku. Liczebność światowej populacji szacuje się na 250–470 tysięcy osobników, a jej trend jest wzrostowy. Główne zagrożenie stanowi niepokojenie przez ludzi, co wpływa na sukces lęgowy. W Polsce rybitwa jest objęta ścisłą ochroną gatunkową.
„`
