Samolot RWD-5
RWD-5 to polski wolnonośny górnopłat, który został opracowany przez konstruktorów Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego. Produkcja trwała od 1930 do 1937 roku, a do 1939 roku wyprodukowano 20 egzemplarzy. Samolot charakteryzował się mieszanym kadłubem, stałym podwoziem i mógł pomieścić 1-2 członków załogi w zależności od wersji.
Specyfikacja
- Napęd: silniki Cirrus (Hermes IIIB, Hermes IV, Gipsy III, Walter Junior, Gipsy Major)
- Moc silnika: 115-130 KM
- Rozpiętość: 10,2 m
- Oblot: 7 sierpnia 1931
Użytkowanie
Samoloty RWD-5 brały udział w krajowych i zagranicznych zawodach sportowych, zdobywając liczne nagrody. Na przykład, załoga kpt. Hirszbanda i ppłk. Kwiecińskiego w 1933 roku zdobyła wyróżnienia w Locie Algiersko-Marokańskim. RWD-5 były także wykorzystywane do szkolenia w aeroklubach oraz do lotów taksówkowych przez PLL LOT.
Rekordowy lot przez Atlantyk
W marcu 1933 roku oblatano wariant RWD-5bis, który był przystosowany do rekordowych lotów. Stanisław Skarżyński wykonał na nim lot z Warszawy do Rio de Janeiro, pokonując dystans 17 885 km i ustanawiając rekord odległości w klasie samolotów turystycznych.
Konstrukcja
RWD-5 to dwumiejscowy samolot o klasycznym usterzeniu i zakrytej kabinie. Kadłub jest wykonany z rur stalowych, a skrzydła z drewna. Samolot posiada stałe podwozie z kołami amortyzowanymi. Silnik 4-cylindrowy, chłodzony powietrzem, umieszczony w nosie kadłuba, z dwułopatowym śmigłem.
Wojenne losy
W czasie II wojny światowej żaden z samolotów RWD-5 nie przetrwał na terenie Polski. Spośród wyprodukowanych egzemplarzy, niektóre zostały zniszczone jeszcze przed wybuchem wojny.
Replika
W XXI wieku zbudowano latającą replikę RWD-5, oznaczoną RWD-5R, która oblatana została w 2000 roku. Po remoncie w 2023 roku zmieniono jej oznaczenie na SP-AJU.
