Roztwór buforowy
Roztwór buforowy, zwany także zbuforowanym, to roztwór, który utrzymuje stabilne pH pomimo dodawania niewielkich ilości mocnych kwasów lub zasad, a także po rozcieńczeniu. Składa się z mieszaniny słabego kwasu i jego soli lub słabej zasady i jej soli.
Mechanizm działania buforów
Bufory działają na zasadzie równowagi chemicznej między słabym kwasem a jego solą, co pozwala na ich odporność na zmiany pH. Po dodaniu mocnej zasady, reaguje ona z jonami hydroniowymi, które są regenerowane przez dysocjację kwasu. W przypadku dodania mocnego kwasu, silna zasada sprzężona neutralizuje go, co również stabilizuje pH.
Przykłady układów buforowych
- Bufor wodorowęglanowy
- Bufor octanowy: CH3COOH + CH3COONa (pH = 3,6–5,6)
- Bufor amonowy: NH3 + NH4Cl (pH = 8–11)
- Bufor fosforanowy: NaH2PO4 + Na2HPO4 (pH = 5,7–8,0)
- Bufor boranowy: H3BO3, Na2B4O7 (pH = 7–9)
Wzór Hendersona-Hasselbalcha
Wzór ten jest używany do obliczania pH roztworu buforowego i ma postać:
Pojemność buforowa
Pojemność buforowa (β) określa, jak skutecznie bufor może neutralizować zmiany pH. Jest definiowana jako:
gdzie Δn to ilość dodanego mocnego kwasu lub zasady.
Zastosowania
Roztwory buforowe są kluczowe w wielu dziedzinach, w tym w chemii analitycznej, biologii molekularnej, mikrobiologii oraz w przemyśle. Utrzymują stałe pH w produkcji barwników, leków i w procesach fermentacyjnych, a także w kosmetykach i żywności.
Roztwory buforowe w organizmach żywych
Bufory w organizmach żywych, takie jak bufory krwi, regulują pH w granicach 7,35–7,45. Ich zachwianie prowadzi do stanów patologicznych. Ważnymi buforami w krwi są:
- Bufor białczanowy
- Bufor hemoglobinowy
- Bufor wodorowęglanowy
- Bufor fosforanowy