Rok czterech cesarzy
Rok 69 n.e. w historii Rzymu znany jest jako Rok czterech cesarzy, który charakteryzował się intensywnymi walkami o władzę po obaleniu Nerona w czerwcu 68 roku. Po tym wydarzeniu nowym cesarzem został Galba, jednak jego panowanie trwało krótko.
15 stycznia 69 roku Galba zginął w wyniku spisku, a jego miejsce zajął Oton, wspierany przez pretorianów. W tym czasie legiony w Germanii ogłosiły cesarzem Witeliusza, który szybko ruszył przeciwko Otonowi. W połowie kwietnia Witeliusz odniósł zwycięstwo nad wojskami Otona w bitwie pod Bedriacum, co doprowadziło do samobójstwa Otona.
W lipcu 69 roku Witeliusz wkroczył uroczyście do Rzymu jako nowy cesarz. Jednak 1 lipca legiony w Egipcie ogłosiły Wespazjana cesarzem. Wespazjan, dowodząc operacjami w Palestynie, zyskał poparcie legionów w Judei i Syrii. Mucianus, dowódca legionów syryjskich, ruszył na Bałkany, gdzie połączył siły z legionami naddunajskimi pod wodzą Antoniusza Primusa.
Pod koniec października armia Wespazjana pokonała Witeliusza w drugiej bitwie pod Bedriacum. W grudniu Rzym został opanowany przez zwolenników Wespazjana, a Witeliusz został zabity 21 grudnia. Wespazjan, jako czwarty cesarz, zyskał akceptację wszystkich armii rzymskich, co zapewniło mu dłuższe panowanie. Do Rzymu dotarł latem 70 roku.
Najważniejsze bitwy wojny domowej w 69 roku n.e.
- 14 kwietnia – bitwa pod Bedriacum
- 24 października – II bitwa pod Bedriacum
- Oblężenie Placencji – marzec 69
- Bitwa pod Kastorowe – kwiecień 69
Rok 69 n.e. ukazuje dramatyczne zmiany władzy oraz zawirowania polityczne w Rzymie, które miały istotny wpływ na przyszłość imperium.
