Rewolwer wiązkowy
Rewolwer wiązkowy, znany również jako pieprzniczka (ang. pepper-box), to krótka broń palna ładowana odprzodowo, posiadająca od 4 do 6 luf. Naciśnięcie spustu skutkuje obrotem zespołu luf, napięciem kurka oraz wystrzałem.
Historia i rozwój
Próby stworzenia broni z wiązkowym układem luf sięgają XVI wieku, jednak znaczące sukcesy osiągnięto dopiero w XIX wieku, po wynalezieniu zamka kapiszonowego. Szczyt popularności rewolwerów wiązkowych przypada na lata 20–30 XIX wieku. Z czasem, z powodu wprowadzenia bardziej praktycznych rewolwerów z obrotowymi bębnami, konstrukcje te zaczęły tracić na znaczeniu. Wiele pieprzniczek zostało przekształconych w rewolwery przejściowe, które zastąpiły zespół luf bębnem z pojedynczą lufą.
Rewolwery te najczęściej miały kaliber 8–12 mm i były używane głównie do obrony osobistej.
Użycie w powstaniu styczniowym
Podczas powstania styczniowego brakowało broni palnej, co spowodowało, że do walki wykorzystywano wszelkie dostępne środki, w tym rewolwery wiązkowe. Dowodem na ich użycie są archiwalne zdjęcia z wystawy zorganizowanej w 1913 roku z okazji 50-lecia powstania. Na jednym z zachowanych zdjęć, autorstwa Józefa Kościesza-Jaworskiego, widoczne są trzy rewolwery wiązkowe, które należały do powstańców.
Wspomnienia Władysława Daniłowskiego również potwierdzają użycie rewolwerów wiązkowych w czasie powstania.
