Retikulocyty – definicja i znaczenie
Retikulocyt, znany również jako retykulocyt lub proerytrocyt, to niedojrzała forma krwinki czerwonej, która w procesie erytropoezy bezpośrednio przekształca się w dojrzały erytrocyt. Ich powstawanie jest kluczowe dla uzupełniania utraconych krwinek czerwonych i kompensacji ich zniszczenia w wyniku różnych zdarzeń, takich jak krwotoki czy choroby.
Odkrycie i cechy retikulocytów
Retikulocyty zostały odkryte przez Paula Ehrlicha w 1890 roku. W zdrowym organizmie do krwi dostają się one po dwóch-trzech dniach, a następnie przekształcają w dojrzałe erytrocyty w ciągu doby. Retikulocyty zawierają resztki RNA, co odróżnia je od innych komórek krwi.
Choć retikulocyty potrafią transportować tlen, ich efektywność jest niższa niż dojrzałych erytrocytów. Zawierają oni od 80% do 97% masy hemoglobiny dojrzałych krwinek, co wpływa na ich zdolność do wiązania tlenu.
Klasyfikacja retikulocytów
Retikulocyty dzieli się na różne frakcje w zależności od ich wieku i zawartości RNA:
- Klasyfikacja Heilmeyera – cztery frakcje na podstawie morfologii.
- Podział według zawartości RNA – młode, średnio dojrzałe i dojrzałe.
Oznaczanie liczby retikulocytów
Zliczanie retikulocytów w krwi obwodowej pozwala ocenić zdolność szpiku do produkcji krwinek czerwonych. Badanie przeprowadza się na krwi pobranej z odpowiednim antykoagulantem. Czas przechowywania próbki wpływa na wyniki, dlatego ważne jest, aby analizować ją jak najszybciej.
W diagnostyce stosuje się różne metody, w tym:
- Mikroskopową (ręczną) – zliczanie barwionych komórek.
- Półautomatyczne analizatory hematologiczne – bazujące na pomiarach światła.
Przyczyny odchyleń w liczbie retikulocytów
Odchylenia od normy mogą wskazywać na różne problemy zdrowotne, w tym zaburzenia w produkcji krwinek czerwonych lub ich nadmierne niszczenie.
Podsumowanie
Retikulocyty odgrywają istotną rolę w procesie produkcji krwinek czerwonych. Ich analiza dostarcza ważnych informacji o stanie zdrowia pacjenta i zdolności szpiku kostnego do regeneracji krwinek czerwonych.
