Republika Wenecka

Republika Wenecka, znana również jako Najjaśniejsza Republika Wenecka (wł. Serenissima Repubblica di Venezia), była północnowłoską republiką kupiecką, istniejącą od 697 roku do 15 maja 1797 roku. Była to najdłużej funkcjonująca republika w historii i znacząca potęga handlowa w basenie Morza Śródziemnego.

Ustrój i struktura władzy

Na czele Republiki stał doża, wybierany dożywotnio z wąskiego kręgu oligarchii kupieckiej, która dominowała w rządach. Ustrój był konserwatywny, co ograniczało możliwości reform i zjednoczenia z innymi częściami Włoch.

Historia

Powstanie i początki republiki (VIII–X wiek)

Wenecja została założona w 452 roku, a jej samodzielność uznano w 887 roku, co zapoczątkowało rozwój handlu między Europą a Bizancjum.

Wzrost znaczenia w dobie krucjat (XI–XIII wiek)

Wenecja zyskała na znaczeniu dzięki flocie, przewożąc krzyżowców.
IV krucjata (1202–1204) przyniosła zdobycie Konstantynopola, co umocniło pozycję handlową Wenecji w regionie.

Republika w późnym średniowieczu (XIV–XV wiek)

W XIV wieku Wenecja brała udział w wojnach z Genuą, co doprowadziło do podziału wpływów. Sukcesy w wojnach z Mediolanem i Padwą wzmocniły pozycję Republiki, która zyskała terytoria w Terrafermie.

Wojny z Turcją (XVI wiek)

W XVI wieku Wenecja borykała się z rosnącym zagrożeniem ze strony Imperium Osmańskiego, co prowadziło do licznych konfliktów. Klęska w wojnie kandyjskiej (1645-1669) i późniejsze wojny z Turcją osłabiły Republikę.

Upadek i kres istnienia (XVII–XVIII wiek)

W XVII i XVIII wieku Republika stawała się coraz bardziej defensywna, a jej wpływy malały w obliczu rosnącej dominacji Habsburgów i Turków. W 1797 roku, po interwencji Napoleona, Wenecja została przekazana Austrii, kończąc tym samym jej ponad tysiącletnią historię jako niezależnego państwa.