„`html
Reprezentacja ZSRR w piłce nożnej mężczyzn
Reprezentacja Związku Radzieckiego w piłce nożnej mężczyzn istniała w latach 1922–1991, reprezentując ZSRR w międzynarodowych meczach i turniejach. W drużynie grali głównie Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini, Gruzini i Ormianie.
Najważniejsze osiągnięcia
- Olimpijskie złoto: 1956, 1988
- Olimpijskie brąz: 1972, 1976, 1980
- Mistrzostwa Europy: złoto 1960, srebro 1964, 1972, 1988
- Mistrzostwa Świata: IV miejsce w 1966
Początki i rozwój (1922–1952)
Po rewolucji październikowej w 1917 roku piłka nożna w Rosji zamarła. Reprezentacja Rosyjskiej FSRR rozegrała swój pierwszy mecz 21 sierpnia 1923 roku, wygrywając z Szwecją. Oficjalne debiuty międzynarodowe ZSRR miały miejsce w 1924 roku, a pierwszym przeciwnikiem była Turcja.
Osiągnięcia olimpijskie
W 1956 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Melbourne ZSRR zdobyło złoty medal, pokonując Jugosławię w finale. W 1972, 1976 i 1980 roku drużyna zdobyła brązowe medale olimpijskie.
Mistrzostwa Europy i Świata
ZSRR uczestniczyło w siedmiu Mistrzostwach Świata, osiągając najlepszy wynik w 1966 roku, gdzie zajęli IV miejsce. Na Mistrzostwach Europy w 1960 roku drużyna zdobyła złoty medal, a trzykrotnie zajęła drugie miejsce w latach 1964, 1972 i 1988.
Przemiany w piłce nożnej po 1991 roku
Po rozpadzie ZSRR w 1991 roku drużyna przestała istnieć. W 1992 roku, pod nazwą Wspólnota Niepodległych Państw, zagrała na Euro, co było kontynuacją radzieckiej tradycji piłkarskiej.
Trenerzy reprezentacji
- Gawrił Kaczalin (1954-1962)
- Konstantin Bieskow (1963-1964, 1974-1975, 1979-1982)
- Nikołaj Morozow (1964-1966)
- Walery Łobanowski (1975-1976, 1982-1986)
- Anatolij Byszowiec (1990-1992)
„`
