Regionalizacja Karpat
Temat regionalizacji Karpat w polskiej nauce poruszany jest od XIX wieku, a w jego badania angażowali się m.in. Wincenty Pol i Antoni Rehman. Po 1918 roku kontynuowali go Ludomir Sawicki, Stanisław Pawłowski i Włodzimierz Kubijowicz. W 1936 roku Walery Goetel i Stanisław Leszczycki zaproponowali regionalny podział Karpat na dorocznym Zjeździe Karpackim w Krynicy, a ich prace opublikowano w „Wierchach”.
Jedną z najbardziej uznawanych regionalizacji fizycznogeograficznych Karpat jest ta opracowana przez Jerzego Kondrackiego w 1989 roku, której symbolika została przedstawiona podczas Konferencji Regionalnej Międzynarodowej Unii Geograficznej w 1971 roku w Budapeszcie. Zawiera ona oznaczenia dla jednostek podprowincji, które są stosowane najczęściej w Polsce.
Podział regionalny Karpat
Podział Karpat według Jerzego Kondrackiego obejmuje kilka głównych jednostek:
- 51 Karpaty Zachodnie
- 513 Zewnętrzne Karpaty Zachodnie
- 513.1 Karpaty Austriacko-Morawskie
- 513.2 Karpaty Środkowomorawskie
- 513.3 Pogórze Zachodniobeskidzkie
- 513.4 Karpaty Słowacko-Morawskie
- 513.44-54 Beskidy Zachodnie
- 514 Centralne Karpaty Zachodnie
- 515-517 Wewnętrzne Karpaty Zachodnie
- 513 Zewnętrzne Karpaty Zachodnie
- 52 Karpaty Wschodnie
- 522 Beskidy Wschodnie
- 524-526 Karpaty Mołdawsko-Munteńskie
- 53 Karpaty Południowe
- 531 Właściwe Karpaty Południowe
- 532 Subkarpaty Południowe
- 533 Góry Banackie
- 54 Góry Zachodniorumuńskie i Wyżyna Transylwańska
- 541 Wyżyna Transylwańska
- 542 Góry Zachodniorumuńskie
Regionalizacja ta podkreśla różnorodność geograficzną i kulturową Karpat, a także ich znaczenie w kontekście badań geograficznych w regionie.
