Encyklika „Redemptor hominis”
Redemptor hominis (łac. Odkupiciel człowieka) to pierwsza encyklika papieża Jana Pawła II, ogłoszona 4 marca 1979 roku. Dokument ten koncentruje się na Jezusie Chrystusie jako Odkupicielu i ma kluczowe znaczenie dla całego pontyfikatu oraz teologii antropologicznej.
Znaczenie encykliki
Encyklika jest ważna z dwóch powodów:
- Stanowi dokument programowy pontyfikatu, odnosząc się do homilii inauguracyjnej papieża.
- Wprowadza nową perspektywę w antropologii teologicznej.
Papież nazwał ją „kluczem hermeneutycznym” swojego pontyfikatu, co podkreśla jej fundamentalne znaczenie w kontekście nadchodzącego nowego tysiąclecia oraz postanowień Soboru Watykańskiego II.
Struktura encykliki
Encyklika składa się z czterech rozdziałów:
- Dziedzictwo – Wprowadzenie do relacji pomiędzy Chrystusem a człowiekiem, z uwzględnieniem indywidualności odkupienia.
- Tajemnica odkupienia – Analiza roli Chrystusa jako Odkupiciela w kontekście współczesnego świata i nauczania teologicznego.
- Człowiek odkupiony i jego sytuacja w świecie współczesnym – Zbadanie wpływu postępu technicznego na człowieka oraz roli Kościoła.
- Posłannictwo Kościoła i los człowieka – Wskazówki dla Kościoła oparte na analizach wcześniejszych rozdziałów.
Kluczowe przesłania
Papież podkreśla, że relacja człowiek-Chrystus jest indywidualna, a Kościół powinien być odpowiedzialny społecznie za głoszenie prawdy Bożej. Ważne jest umacnianie relacji z Jezusem przez sakramenty, zwłaszcza Eucharystię oraz pokutę.
Znaczenie w Katechizmie
Encyklika Redemptor hominis została uwzględniona w Katechizmie Kościoła Katolickiego wydanym w 1992 roku, podkreślając bogactwo Chrystusa jako dar dla każdego człowieka oraz obowiązek posłannictwa Kościoła.
