Redarowie – plemię słowiańskie
Redarowie to średniowieczne plemię słowiańskie zaliczane do grupy plemion lechickich, a także do Związku wieleckiego, gdzie często odgrywali dominującą rolę. Uznawani przez germańskich kronikarzy za jedno z najbardziej wojowniczych plemion w tym związku, zamieszkiwali tereny u źródeł rzeki Tollense.
Główne osiedla i kult
Głównym grodem Redarów była Radogoszcz, miejsce kultu, w tym boga Swarożyca. W latach 1973–1980 odkryto ruiny grodziska Groß Raden, datowane na IX-X wiek, które niektórzy historycy identyfikują z Radogoszczą.
Najazdy i konflikty
W 936 roku Redarowie zostali zaatakowani przez Ottona I Wielkiego. W 1005 roku brali udział w wyprawie Henryka II Świętego przeciwko Bolesławowi Chrobremu. Mimo kilku zwycięstw nad armią cesarską w połowie XI wieku, Redarowie przyczynili się do rozbicia Związku wieleckiego, co było efektem wewnętrznych antagonizmów, w tym religijnych.
Antygermańskie powstanie
W 1110 roku na terenach Redarów i Doleńców wybuchło antygermańskie powstanie. Lotar III, reagując na bunt, zdobył dziewięć grodów, niszcząc je i uprowadzając ludność w niewolę. Mimo brutalnych prześladowań, powstanie zyskało na sile, a arcybiskup Magdeburga Adelegoz wzywał do pomocy rycerstwo zachodnie.
Podboje i wpływy zewnętrzne
W 1127 roku północne tereny Redarów, w tym gród Dymin, weszły pod panowanie Pomorzan, stając się częścią księstwa pomorskiego. Z kolei południowe ziemie Redarów zostały podbite przez Marchię Północną w latach 1127–1170, a książę pomorski Kazimierz przekazał te obszary kościołowi hawelberskiemu.
