Rebelia patriotyczna w Dolnej Kanadzie
Rebelia w Dolnej Kanadzie, znana jako ruch patriotyczny, miała swoje korzenie w różnych kwestiach społecznych, gospodarczych, narodowych i religijnych. Prowincja Quebec była rządzona przez konserwatywną elitę lojalistyczną, określaną jako Chateau Clique, która dominowała nad polityką prowincji, ignorując potrzeby większej części społeczeństwa.
W 1834 roku frankofoni i brytyjscy liberałowie z Parti Canadien przegłosowali 92 postulaty reform, jednak nie zostały one zrealizowane. W partii istniały różnice w podejściu do działań, co doprowadziło do podziałów:
- John Neilson opuścił Parti Canadien i założył Constitutional Association, postulując ewolucyjne zmiany.
- Biskup Jean-Jacques Lartigue promował bierną lojalność, zyskując zwolenników wśród katolików.
- Louis-Joseph Papineau, lider Parti Patriote, przyjął stanowisko radykalne i domagał się reform.
Pomimo zdobycia większości w parlamencie w 1834 roku, żądania Papineau zostały odrzucone przez gubernatora generalnego. W odpowiedzi na to, lider rozpoczął organizowanie siły zbrojnej. 23 listopada 1837 roku rebelianci odnieśli zwycięstwo w potyczce pod Saint-Denis, ale ich sukcesy były krótkotrwałe. 4 grudnia tego samego roku zostali rozproszeni przez wojska brytyjskie. Papineau schronił się w Stanach Zjednoczonych.
W kolejnych potyczkach w Quebecu rebelianci ponownie zostali pokonani, co skutkowało aresztowaniami i prześladowaniami patriotów. Rebelia znalazła nowe życie w 1838 roku, kiedy przywódcy z USA zdołali zmobilizować pewne siły, jednak ponownie zostały one spacyfikowane przez Brytyjczyków.
