Raubritter – Rycerze Rozbójnicy
Termin raubritter, pochodzący z niemieckiego, oznacza rycerzy, którzy zajmowali się napadami, szczególnie na kupców i podróżnych. W Polsce znany jest również pod nazwą rycerz-rozbójnik. Pojęcie to zyskało popularność w XVIII wieku w niemieckich romansach rycerskich, a jego korzenie sięgają średniowiecza.
Kształtowanie się raubritterów
W średniowieczu konflikty między feudałami oraz zróżnicowane prawa lokalne sprzyjały nielegalnym działaniom rycerzy. Wiele aktów przestępczych było postrzeganych jako egzekwowanie praw, jednak istnieli również rycerze, którzy bezprawnie rabowali. Często tworzyli zorganizowane grupy przestępcze. Najwięcej przypadków raubritterów odnotowano w Bawarii, Tyrolu, Włoszech, Śląsku i Szkocji. W Anglii w XIV wieku powstały gangi rycerskie porywające zamożnych zakładników.
W Polsce raubritterzy również byli obecni, zwłaszcza na Pomorzu i Śląsku. Ród Osińskich z Muszkowic to jeden z przykładów rycerzy zajmujących się rabunkiem. Po wojnach husyckich w XV wieku, w chaosie politycznym, wielu z nich przeszło do legend, w tym Czarny Krzysztof z Olszanicy, który działał w latach 1500-1512.
Przyczyny powstawania band rycerskich
Rycerze utrzymywali się z łupów wojennych i nadanych ziem. Wzrost kryzysu rolniczego oraz brak wojen prowadziły do trudności w zdobywaniu środków do życia, co sprzyjało działalności rabunkowej.
Opinia o rycerzach-rozbójnikach
Obecnie uważa się, że liczba rycerzy zajmujących się rabunkiem była przeszacowana. Zagrożenie ze strony raubritterów było mniejsze niż ze strony innych grup przestępczych. Rycerze-rozbójnicy zainspirowali wiele postaci w literaturze, w tym zbójcerzy z komiksów Janusza Christy oraz rycerzy w opowiadaniach Teodora Jeske-Choińskiego i Andrzeja Sapkowskiego.
