Ranowie (Rugianie)
Ranowie, znani również jako Rugianie, to zachodniosłowiańskie plemię połabskie, które wczesnym średniowieczu, od VII wieku, zamieszkiwało wyspę Rugię oraz tereny Meklemburgii-Pomorza Przedniego w Niemczech. Plemię miało dwie stolice: świecką w Charenzie oraz religijną w Arkonie, gdzie znajdowało się sanktuarium boga Świętowita.
Nazwa
Nazwa „Ranowie” jest prawdopodobnie błędem typograficznym, który powstał w średniowiecznych kopiach źródła „Gesta Hammaburgensis” Adama z Bremy, gdzie oryginalnie występowały nazwy „Rugianie” lub „Rujanie”.
Ustrój, kultura i religia
Ranowie rządzili z grodziska w Charenzie, gdzie księża mieli znaczący wpływ na życie polityczne i religijne, co sugeruje teokratyczny ustrój. Religia Ranów była politeistyczna, z głównym bóstwem Svantevitem, czczonym w Arkonie. Po zniszczeniu Radogoszczy, Arkona stała się centralnym miejscem kultu pogańskiego. Ważnymi bogami byli również Rugiewit, Porenut i Porewit.
Konflikty i chrystianizacja
W XII wieku Ranowie podejmowali liczne ataki na Duńczyków, co prowadziło do prób ich chrystianizacji. W 1136 roku Duńczycy zdobyli Arkona, zmuszając Ranów do przyjęcia chrześcijaństwa, jednak szybko powrócili do pogaństwa. W 1168 roku, po serii najazdów, Duńczycy pod wodzą biskupa Absalona ostatecznie zdobyli Arkona, niszcząc główne sanktuarium Słowian i przymuszając Ranów do chrztu.
Władza i dziedzictwo
Po podboju, terytorium Ranów zostało włączone do diecezji Roskilde, a ich książęta stali się wasalami Danii. Ranowie brali udział w walkach przeciwko Pomoranom, co przyczyniło się do duńskiej dominacji w regionie. Po kilku zmianach władzy, ród Wisławidów wygasł w 1325 roku. Ostatnia osoba posługująca się językiem Ranów, Hulicina, zmarła w 1404 roku.
